گرامافون ؛دستگاه سخنگو

گرامافون ؛دستگاه سخنگو

توماس آلوا ادیسون در طول عمر خود، ابتکارات و ابداعات فراوانی را به انجام رساند. یکی از این ابداعات ، اختراع گرامافون ؛دستگاه سخنگو بود که آن را پس از آزمایش‏های بسیار در ۲۳ دسامبر ۱۸۷۸م اختراع کرد و نوع مقدماتی ضبط صوت به حساب می‏آمد. این گرامافون دارای صفحه دایره‏ ای با پوشش نازکی از ورقه فلز قلع بود که ادیسون آن را با دست می‏ چرخاند، زیرا موتورهای برقی در آن زمان هنوز رواج نیافته بودند.

طرز کار گرامافون ؛دستگاه سخنگو به این نحو بود که هنگامی که گوینده در لوله ضبط کننده حرفی می‏زد، ارتعاشات مکانیکی تولید می‏شد و سوزنی این ارتعاشات را به ورقه قلعی منتقل می‏کرد. اثرات سوزن بر صفحه قلعی مزبورْ، نمایش‏گر زیری و بمی صدا بود. برای تکرار صدای ضبط شده، سوزن دیگری در خطوط به جای سوزن اولی به کار برده می‏شد تا صدا را که در لوله ضبط کننده ثبت شده بود دوباره عیناً تولید نماید. در این حال اگر چه صدا تغییر می‏یافت ولی تشخیص داده می‏شد.

گرامافون ؛دستگاه سخنگو اولیه ادیسون که با دست کوک می‏شد هم‏ اکنون در موزه نیویورک امریکا قرار دارد. امروزه دستگاه‏های گرامافون و ضبط صوت، صدای انسان را به همان صورت که هست ضبط نموده و ارائه می‏دهند. اما بدون تردید از ارزش گامِ نخستین ادیسون در این زمینه کاسته نمی‏شود.
گرامافون ؛دستگاه سخنگو یا فونوگراف پرکاربردترین دستگاه برای پخش صدای ضبط‌شده از دههٔ ۱۸۷۰ تا دههٔ ۱۹۸۰ میلادی بود. اواخر عصر ناصری به ایران آمد و آنرا در آن زمان دستگاه «حافظ الصوت» یا «حبس الصوت» می‌خواندند و می‌نوشتند.

گرامافون اختراع توماس ادیسون بود. یک گرامافون ؛دستگاه سخنگو با دستگاه‌های مدرن و مجهز کنونی بسیار متفاوت است. با این وجود از اصول فنی مشترکی پیروی می‌کنند، یعنی اصول ضبط کردن صدا همان است که در زمان ادیسون بود.