دکتر آلبرت شوایتزر
دکتر آلبرت شوایتزر پزشک، فیلسوف، عالم الهیات و موسیقیدان آلمانی در ۱۴ ژانویه ۱۸۷۵ در یکی از روستاهای «آلزاس» دیده به جهان گشود. ناحیهای که بارها تملک آن بین فرانسه و آلمان در چرخش هماکنون جزء کشور فرانسه محسوب میشود
دکتر آلبرت شوایتزر در سال ۱۸۹۹ موفق به دریافت دکترای فلسفه و الهیات در دانشگاه استراسبورگ شد و همزمان با تحصیل در دانشگاه، در کلیسایی در استراسبورگ به خدمت منصوب شد و سال بعد معاون کشیش منطقه شد.
دکتر آلبرت شوایتزر علاوه بر تدریس در این رشته، به موسیقی نیز میپرداخت و در این زمینه آثاری نیز ارائه داده است.
او یک سال پیش از اتمام رشتهی پزشکی با “هلن برسلاو” دانشجوی رشتهی پرستاری ازدواج کرد که بعدها بزرگترین یاریگر شوایتزر در کمکهای انساندوستانه او بود. پس از یک سال این زوج انساندوست راهی لامبرن کشور گابن شدند تا در حاشیهی جنگلی رودخانه اگووه، به همراهی بومیان این کشور بیمارستانی تاسیس کنند.. اشخاص و موسسهها و نهادهای مختلفی در جهان یاریگر دکتر آلبرت شوایتزر در انجام این عمل انساندوستانه شدند. در این بیمارستان، دکتر آلبرت شوایتزر از جراحی و مداوای بیماران تا معالجه حیوانات و کارهای مربوط به دامپزشکی و تا امور اداری و مالی بیمارستان را انجام می داد.
در همین سالها این دکتر شریف و انساندوست کتابها و مقالههای بسیاری نوشت که میتوان به “خاطرات کودکی و جوانی”، “در حاشیه جنگل نخستین” و “ورای زندگی و اندیشه من” اشاره کرد. تا سال ۱۹۶۳ این بیمارستان قابلیت پذیرش ۳۵۰ بیمار را داشت و همینطور آسایشگاه جذامیان که توسط خود او بنا نهاده شده بود میتوانست ۱۵۰ جذامی را مداوا کند. در این مدت پزشکان انساندوست دیگری نیز به دکتر آلبرت شوایتزر پیوستند. برخی از بومیان به بیماریهای مسری مبتلا بودند و از اینرو شوایتزر بیماران را در هوای آزاد معاینه میکرد. در چنین وضعیت دشواری دکتر شوایتزر بدون دستمزد و پاداش به مداوای بیماران میپرداخت.
دکتر آلبرت شوایتزر از سال ۱۹۲۴ برای همیشه در گابن ساکن شد تمام چهل سال پایانی عمر خود را در آفریقا به طبابت در میان قبایل آفریقایی سپری کرد. او با انتشار کتاب «میان آب و جنگل» به شهرت رسید و در سال ۱۹۲۸ برندهی جایزهی «گوته» شد.
او پس از جنگ جهانی دوم موفق به دریافت جایزهی صلح نوبل شد و به این شکل از زحمات بیدریغ و بشردوستانهی او در آفریقا قدردانی شد. او پیش از جنگ جهانی دوم سفرهای متعددی به آمریکا کرد و در شهرهای مختلف آمریکا به اجرای سخنرانی و کنسرت پرداخت و برای درمانگاه جنگلی خود تقاضای کمک مالی کرد.
دکتر آلبرت شوایتزر در زمان خود با انتقاد روشنفکران بسیاری مواجه شد که معتقد بودند اوبه دلیل پیشرفتهایی که از نظر علمی در زیستشناسی داشته است و همینطور در موسیقی و … در فرانسه بسیار بیشتر از قبایل آفریقایی میتواند مفید باشد. او در جایی در پاسخ به این منتقدان چنین میگوید: “آن چه را بر قلمم جاری شده است فقط در فاصلهی چرت و خواب نوشتهام اما الان از این هم پشیمان هستم. در فاصلهٔ میان چرت و خواب هم میشد به کلبهی یک آفریقایی سر کشید”!
سرانجام دکتر آلبرت شوایتزر در سال ۱۹۶۵ در بیمارستانی که خود در آفریقا بنا کرده بود و در کنار همان انسانهای محروم و دردمند درگذشت.