اختراع کبریت
اختراع کبریت شیمیایی برای اولین بار در دنیا در سال ۱۸۲۷ میلادی توسط «جان واکر» صورت گرفت. این کبریت‌ها چوب‌های باریکی بودند که سرهای آن‌ها نخست گوگردی شده و سپش در کلرات پتاسیم و گوگرد اکسیژنه آغشته می‌شد و در آخر در محلول اسید سولفوریک فرو برده می‌شد.
اختراع کبریت فسفری نیز در سال ۱۸۳۰ میلادی توسط شارل سوریای فرانسوی صورت گرفت که با فسفر سفید ساخته می‌شد. بعدها این کبریت به کبریتی تبدیل شد که بر اثر مالش با کاغذ شیشه‌ای آتش می‌گرفت. خمیر این کبریت‌ها از کلرات پتاسیم، سولفور آنتیمون و آب صمغ بود. به دلیل خطر استفاده از فسفر سفید کارل رانس و لوندسترم فسفر بی‌شکل، را که مخلوطی از فسفر سفید و قرمز بود را به کار بردند.
با این حال آلمانی‌ها افتخار اختراع کبریت را برای کامرر می‌دانند و اتریشی‌ها و مجارها نیز آن را به اتین رومر و پرشل نسبت می‌دهند. نخستین کارخانهٔ کبریت‌سازی جهان توسط کامرر آلمانی در سال ۱۸۳۲ میلادی ساخته شد.
ورود کبریت به ایران در اواخر قرن سیزدهم هجری، مصادف بااواخر قرن هیجدهم میلادی صورت گرفت و اولین کارخانه های کبریت در ایران در سال ۱۲۶۷شمسی تاسیس شد. یکی از این کارخانه ها در الهیه تهران،در ملک شخصی امین الدوله و دومی در تبریز توسط میرزا حسین واعظ، پسر خاله سید حسن رشدیه،بنیان گذار مدارس نوین در ایران، بنیان نهاده شده بود.ولی اولین کارخانه صنعتی کبریت که مطابق با کلیه استانداردهای جهانی فعالیت می کرد، در سال ۱۲۹۷ شمسی و ۹۰ سال پس از اختراع کبریت در شهر تبریزو توسط حاج آقا کبریت ساز توکلی تاسیس شد.
